آرزو زمانی که تحقق می یابد می میرد، و لذتی که از تحقق آن چیره می شود، آن زمان که خواستار تداوم آنی به تکرار از بین می رود و آنچه می ماند نه لذت که تنها عادت است و اگر خوشنودی در آن است، از آن جهت است که ترک عادت موجب درد است و حال که لذتی که دیگر لذت نیست تکرار می شود از آن جهت که مانع درد ترک عادت است خواستنی است.  و امید یعنی چه؟ انتظاری قاطعانه در جهت تحقق هر آنچه که سبب خوشنودی است و در حال حاضر غایب است - آرزو- . اما هدفی که محض دست یابی می میرد و لذتی که به سبب تکرار عادت می گردد و از این رو خود سبب دردی دیگر، چه حجتی است بر زندگی؟ که : بی امید زندگی نتوان کرد!